Sorry on the moment this article/interview is only available in Dutch.
Richard Krajicek: iemand die er voor gaat, zijn best doet en samenwerkt
Richard Krajicek heeft tijdens zijn tennisloopbaan nooit het toernooi van Umag gespeeld. Stel dat hij wel gespeeld zou hebben, ‘zou het toernooi dan niet te veel afleiding hebben gegeven om zich volledig op het tennis te kunnen concentreren’, werd hem gevraagd tijdens een openbare persconferentie. Zijn antwoord? Een volmondig ‘ja.’ Begrijpelijk, want in Umag is tijdens het toernooi iedere avond tot diep in de nacht een grote dance-party met diverse artiesten aan de gang. De zee en het strand grenzen letterlijk aan het tenniscomplex en de Kroatische dames zijn heel charmant. Tel daar de modeshows, missverkiezingen, exhibitionwedstrijden en wijnproeverijen bij op en het pakket afleiding is wel compleet. Overigens gaan de tennissers daar heel verschillend mee om. De meeste nemen het toernooi toch echt heel serieus. En met een prijzenpot van bijna een half miljoen is daar ook alle reden voor. Krajicek is dit jaar in Umag om samen met twee andere oud-Wimbledonkampioenen -Pat Cash uit Australië en natuurlijk de Kroaat Goran Ivanisevic – een demonstratiewedstrijd te spelen. Voor Tennisphotoworld maakte Krajicek even tijd voor een interview.
Waarom heb je eigenlijk nooit in Umag gespeeld?
Na Wimbledon ging ik na een korte vakantie altijd richting de hardcourtbanen van de VS en liet het gravel voor wat het was. Maar ik moet zeggen het is hier wel een heel leuk toernooi. Je zou het als tennisser als een combinatie van tennis/fit blijven en toch een beetje vakantie kunnen zien.
Over Wimbledon gesproken. In jouw tijd als toptennisser hebben we het dan ook over mannen als Sampras en Ivanisevic. Je hebt zes keer van Pete Sampras gewonnen en maar vier keer verloren. Een positief saldo dus en dat alleen al bewijst dat je een van de grote van jouw generatie was. Toch was de onderlinge score met Goran Ivanisevic een ander verhaal: 9-3 in het voordeel van Goran. Hij won zelfs 7 keer op rij van je. Wat maakte dat Ivanisevic voor jouw zo’n lastige tegenstander was?
Het is lastig om daar precies de vinger op te leggen. Soms heb je dat, dat een tegenstander je minder goed ligt. Toch is het inderdaad wel merkwaardig als je het vergelijkt met de wedstrijden tegen Pete Sampras. Ik denk dat het bij Goran toch vooral een mentaal iets was. Als je een paar wedstrijden achter elkaar van eenzelfde tegenstander wint, geeft dat vertrouwen. Dat was bij Goran in wedstrijden tegen mij het geval. Nadat ik een paar keer achter elkaar nipt van hem had verloren, speelde hij op de beslissende momenten tegen mij altijd met veel vertrouwen. Hij ging er dan vol voor. Sloeg bijvoorbeeld een keiharde tweede service alsof het een eerst was. En die gingen dan nog goed ook! Althans tegen mij. Als hij in een vergelijkbare situatie verkeerde tegen bijvoorbeeld Pete dan miste hij dat enorme zelfvertrouwen en dan ging het ook vaak mis.
Iedere tennisliefhebber weet wel dat jij in 1996 Wimbledon won en daarmee de zegereeks van Pete Sampras doorbrak. (In de kwart finale was het Krajicek zelf die Pete Sampras uit het toernooi sloeg). Iets minder bekend is wellicht dat jij in 1998 hard op weg was naar een herhaling van het succes van 1996.
Ja halve finale, tegen Goran. Dat was zo’n wedstrijd waarin hij met veel vertrouwen speelde, idioot harde tweede services sloeg en van me won. In de finale tegen Pete Sampras wist hij dat niet te herhalen en ging de wedstrijd weer naar Pete. Mijn beste vorm had ik eigenlijk in 1999, maar dat duurde helaas niet lang door blessureleed.
Je huidige werk staat voor een groot deel nog steeds in het teken van tennis. Hoeveel tijd kost bijvoorbeeld het directeurschap van het ABN-AMRO-toernooi van Rotterdam?
Alleen de eerste maand na het toernooi ben ik er eigenlijk niet echt mee bezig, maar de andere elf maanden van het jaar wel. Natuurlijk niet volledige dagen, maar eigenlijk toch wel dagelijks. Een of meer telefoontjes, mailtjes, soms een conference call; ik heb het voor me zelf eens op een rijtje gezet en kwam uit op 3 maanden fulltime werk.
En wat voor type directeur ben jij? Eentje die zegt ‘delegeren doe ik niet, daar heb ik mijn mensen voor’ of een directeur die overal bovenop zit en het zelf regelt?
Het type dat gaat voor samenwerken. In het begin wilde ik veel te veel zelf doen. Als je een geweldig goed team hebt, en dat heb ik, is dat natuurlijk niet zinnig. Ik heb mensen in mijn team die bepaalde zaken al jaren doen en veel beter kunnen dan ik. Ik heb wel geleerd dat je die gewoon hun werk moet laten doen. Ik ben natuurlijk wel betrokken en op de hoogte, maar waar het om gaat is samenwerken. Dat is de clou. Eigenlijk doen we dat al 14 jaar, op een enkele wisseling na, met dezelfde mensen.
Heb je nog ambities om te coachen?
Ja zeker, die heb ik inderdaad.
Wat was eigenlijk de oorzaak van de beëindiging van de samenwerking met Milos Raonic?
Dat kwam van beide kanten. Ik had al eerder een paar dagen met hem gewerkt voordat we een langduriger samenwerking aangingen en dat klikte geweldig goed. Maar de laatste periode van onze recente samenwerking ging het minder. Ik kreeg niet goed overgebracht wat ik wilde en hij heeft natuurlijk ook de nodige problemen met blessures gehad. Dat helpt natuurlijk ook niet. In goed overleg zijn we ermee gestopt.
Wat zie jij als het belangrijkste verbeterpunt in zijn spel?
Hij heeft me eigenlijk aangenomen om zijn netspel te verbeteren. Maar zoals gezegd, dat kwam er tot nu toe nog niet goed uit. Ik wil me nu toeleggen op het begeleiden van jonge talenten. Meereizen naar futures en challengers, ze beter maken en voorbereiden op weg naar het ATP-circuit. Er loopt op dit moment een aantal contacten.
Verleden jaar was Andre Agassi hier in Umag. In zijn boek zegt hij wel honderd keer dat hij tennis haat en ook hier in Umag heeft hij daarover gesproken. Dat heeft alles te maken met zijn vader die hem pushte om te tennissen en dat roept enige gelijkenis op met jouw geschiedenis. Heb jij tennis ook gehaat of was je meer boos op je vader?
Tot mijn twaalfde ging het heel goed met mijn tennis. Maar daarna begon ik te verliezen. Met name van mijn twaalfde tot mijn zestiende was voor mij een mindere tennisperiode en ja ook de relatie met mijn vader liep niet lekker. Maar vlak voor dat ik 17 jaar werd heb ik mezelf in de spiegel aangekeken en mezelf gevraagd: ‘Wat wil je nou?’ Mijn conclusie was proftennisser worden. Ik zat op het atheneum, maar ben na 4 vwo van school gegaan en fulltime gaan tennissen. Dat was voor mij het moment dat ik de knop omzette. Ik heb geen moment meer getwijfeld. Van tennis haten was in ieder geval vanaf dat moment geen sprake. Ik ging er vol voor, al had ik misschien niet altijd die uitstraling.
Ach dat gezanik in de media over dat je het hoofd zou laten hangen en niet gemotiveerd zou zijn, heb ik altijd met een korreltje zout genomen.
Ik keek mijn tegenstander vaak niet aan na afloop van een punt. Als ik won schreven ze dat het concentratie was. Als ik verloor was ik niet gemotiveerd. Ik liet ze maar schrijven en weet dat ik altijd mijn best heb gedaan.
Niet zonder succes lijkt me een understatement.
Het was niet onaardig (brede glimlach).
En daar gaat de sympathieke en immer relaxte Wimbledon-winnaar; op naar een volgende journalist waarvoor hij ook alle tijd neemt.
YOU CAN SEE THE FULL PICTURES AND SLIDE SHOW.
CLICK ON ANY PHOTO AND THE PICTURES ARE SHOWN AT FULL SIZE!
