Zonder spelers geen tennis. Maar er is meer voor nodig dan alleen tennisspelers om een geslaagd tennistoernooi te organiseren.Zo vinden we het allemaal heel normaal dat er tijdens de wedstrijd een scheidsrechter in de stoel zit en dat er lijnrechters zijn. Maar is dat eigenlijk wel zo normaal? Waarom doen ze het? We spraken met een van hen: Stephanie Vermeulen – Pauwels een Nederlandse lijnrechter.
Stephanie begon zelf in 2009. Gevraagd naar de reden waarom ze lijnrechter wilde worden antwoordt ze: ‘Ik ging al heel vaak mee naar de toernooien waar Sven mijn man lijn- en scheidsrechter was. Daardoor kende ik de groep van scheids- en lijnrechters eigenlijk al vrij goed. Op een gegeven moment vroeg Sven me of ik het niet leuk zou vinden om zelf lijnrechter te worden. Ja toen ben ik er eigenlijk ingerold. Ik tennis zelf ook en ik dacht waarom niet? Het is ook heel leuk om dit samen met Sven te doen. En weet je, als een bal met hoge snelheid op je afkomt, soms meer dan 200 km/u, en je kan dan nog steeds beoordelen of die goed is of niet, dat geeft wel een kick’.
Stephanie legt uit dat je tegenwoordig een opleiding moet volgen om lijnrechter te kunnen worden: ‘De KNLTB organiseert meerdere on court sessies per jaar. Je kan je daarvoor aanmelden. De opleiding begint met een dagdeel theorie, daarna ga je ‘s middags de baan op om te oefenen. Je krijgt uitnodigingen om tijdens toernooien als lijnrechter op te treden en dan wordt er gekeken hoe je het doet. Tijdens de KNLTB Masters in Rotterdam (het Nederlands kampioenschap) heb je dan een laatste on court sessie en als het allemaal goed verloopt krijg je daarna een certificaat en ben je officieel lijnrechter. Toen ik begon was het wat minder stringent geregeld. Je kon je gewoon opgeven en dat heb ik gedaan.’
Nu gaat ze samen met haar man regelmatig naar tennistoernooien. Wel apart want het kan dus voorkomen dat Sven in de stoel zit terwijl zij lijnrechter is. Geeft dat nooit problemen onderling, want het zou dus kunnen gebeuren dat Sven een call overruled van zijn eigen vrouw? ” Ja en dat is ook gebeurd, zelfs al tijdens mijn eerste toernooi, dat was in Alphen aan de Rijn!’, reageert Stephanie. ‘Het was op center court en ze hadden me gezegd dat ik zo hard als ik kon moest roepen. ‘ Ik geef (schreeuw) een bal uit en Sven roept ‘correction the ball was good; replay the point’ en keek naar de lijnrechter, dat was ik dus, en je zag hem denken “oké dat was dus mijn vriendin” (we waren toen nog niet getrouwd). Maar nee hoor, geen echtelijke ruzies. Op zo’n moment moet je gewoon professioneel zijn. Nee geen problemen, in tegendeel, het is onze gezamenlijke hobby en dat is juist zo leuk!
Op de vraag of ze ook in het buitenland naar toernooien gaan antwoord Stephanie. ‘In beginsel regelt ieder land wel zijn eigen lijnrechters, maar er zijn wel uitwisselingen met andere landen. Zo zijn er uitwisselingen van scheidsrechters, maar ook van lijnrechters geweest naar bijvoorbeeld Barcelona, Eilat en Madrid. Voor dergelijke uitwisselingen kan je je opgeven en de KNLTB selecteert dan een aantal mensen uit. Uit die andere landen komen dan ook scheids- en lijnrechters naar Nederland. Dat soort uitwisselingen zijn natuurlijk wel leuk, al heb ik er zelf nog niet aan deelgenomen.’
Wat betreft de kosten geeft Stephanie aan dat je hotel- en reiskosten worden vergoed en dat je een kleine vergoeding krijgt, maar dat je het voor het geld niet moet doen. ‘ Je moet het gewoon doen omdat je het leuk vindt.’ Maar is het wel altijd zo leuk? We zien toch weleens uitbarstingen van spelers waarbij de woede zich richt op de lijn- of scheidsrechter. Hoe ga je daar mee om? ‘Natuurlijk is het niet leuk als iemand tegen je begint te schelden, maar weet je, sport is emotie en ik snap die emoties heel goed. Ik tennis zelf ook dus als jij een bal echt anders ziet dan de lijnrechter, snap ik best dat je boos wordt. Als lijnrechter moet je dan juist geen emoties tonen. Een stoneface is het devies. Je wordt er nadrukkelijk voor gewaarschuwd. Overal staan camera’s, dus je wordt altijd in de gaten gehouden. De sporter zit in de emotie van het spel maar als lijnrechter moet je de emotie juist uitschakelen. En na de wedstrijd ben ik een incident sowieso snel weer vergeten. In het begin vond ik dat best lastig hoor, maar nu laat ik het makkelijk los.’
‘ Of ik ooit scheidsrechter wil worden? Ik heb wel de cursus voor verenigingen – en districtsscheidsrechter gedaan, maar bij grote toernooien ben ik alleen lijnrechter. Wie weet ga ik er nog wel mee verder; het lijkt me wel leuk, maar het kost wel veel tijd.’ Over tijd gesproken: hoeveel tijd kost het lijnrechterswerk eigenlijk? Stephanie: ‘ Ja, er gaat behoorlijk wat tijd in zitten. Ik neem er wel vakantie voor op. Maar omdat het zo leuk is, is het dat zeker waard. Dat geldt voor velen van ons. De meeste hebben een baan en een gezin en dan moet je wel eens vakantiedagen opnemen. Maar eerlijk gezegd, het is gewoon een hele leuke hobby en als ik met een toernooi een weekendje weg ben, zo samen met Sven, voelt het eigenlijk ook als vakantie. Het is gewoon hartstikke leuk zo’n gezamenlijke hobby!
We maakten tijdens verschillende toernooien foto’s van lijnrechters, waaronder ook van Stephanie (en van Sven als scheidsrechter). Tijdens de wedstrijden zien wie inderdaad regelmatige de ‘stonefaces’ maar voor en na de wedstrijd is duidelijk dat de sfeer goed is en wordt er ook wel eens wordt gedold. Met name tijdens de Afas Tennis Classics moet je als lid van de arbitrage sterk in je schoenen staan. Voor je het weet neemt iemand als Goran Ivanisevic of Patrick Rafter je job over of beter, althans voor de dames, trakteert je op een zoen, zoals je in onderstaande galerie kunt zien.
BEKIJK DE GEHELE FOTO’S EN DE SLIDESHOW. KLIK OP EEN FOTO EN DE FOTO’S WORDEN IN VOLLEDIG FORMAAT GETOOND!
