Het ongelofelijke verhaal van Mansour Bahrami
Hij speelde Davis Cup voor zijn land, terwijl hij tot zijn dertiende niet mocht tennissen. In Parijs leefde hij op straat, omdat hij professioneel tennisser wilde worden. Hij had geen slaapplek en niks te eten en vertelde andere mensen toch dat het perfect ging. Dit deed hij omdat hij anderen niet wilde belasten met zijn problemen. Op Roland Garros speelde hij de dubbelfinale zonder ooit één tennisles of coach gehad te hebben. Hij is één van de meest getalenteerde spelers ooit, terwijl zijn eigen vader hem nooit heeft zien spelen. Ondanks zijn moeizame carrière voelt hij zich een van de gelukkigste mensen ter wereld. Zijn vrouw ontmoette hij op Oudjaarsavond om twaalf uur ’s nachts toen hij spontaan uit zijn auto stapte om deze dame een gelukkig nieuwjaar te wensen. En op 59-jarige leeftijd is hij nog steeds de meest gevraagde speler voor exhibitiewedstrijden wereldwijd. Een speler voor wie het vermaken van het publiek altijd al belangrijker was dan het winnen van de wedstrijd. Wat een persoonlijkheid is deze man die wij spraken op de AFAS Tennis Classics: Mansour Bahrami!
Een droom om aan vast te houden
‘Tovenaar op de tennisbaan’, dat zijn woorden die Mansour Bahrami karakteriseren. Een speler die interactie zoekt met het publiek en zijn tegenstanders gek maakt met fantastische racketwerk, ongelofelijke balvaardigheid en originele slagen. Als je deze tennislegende aan het werk ziet, dan bewonder je hem en lach je. Dat is een feit. Het is moeilijk om voor te stellen dat hij altijd op deze manier getennist heeft. “Ja, ik heb altijd al op deze manier gespeeld. Toen ik bijvoorbeeld in Hamburg tegen Boris Becker speelde (destijds nummer één van de wereld), was het Duitse publiek vooral voor mij aan het juichen. Dat maakte Becker erg nerveus. Ik heb waarschijnlijk honderden wedstrijden verloren die ik had moeten winnen, omdat ik graag de mensen wilde vermaken. Toch heb ik hier geen spijt van. Het is voor mij altijd belangrijk geweest om mensen te laten lachen en hen een mooie tijd te bezorgen.” Het is precies deze liefde voor tennis en voor het vermaken van mensen dat hem de kracht gaf om zijn droom om professioneel tennisser te worden te blijven najagen. De droom van een kind geboren in 1956 in Iran, die tot zijn dertiende niet mocht tennissen. De droom van een man die opnieuw 3,5 jaar niet mocht spelen tijdens de Islamitische Revolutie en die vervolgens vanwege zijn Iraanse paspoort de beste jaren van zijn carrière (tussen de 20 en 30 jaar) verloor.
“Hij keek me vuil aan en smeet mijn racket kapot op de trap. Dat zou wel eens de moeilijkste dag uit mijn leven geweest kunnen zijn.”
Het verhaal van zijn eerste racket
“Als kind speelde ik met een koekenpan of een stuk hout. Mensen bleven staan kijken en vonden dit leuk om te zien.” In Iran was tennis een sport voor de elite. Bahrami, de zoon van een tuinman, mocht slecht ballenjongen zijn op de ‘Teheran Racket Club’. “Tegenwoordig zien mensen het ‘slechts’ mogen zijn van een ballenjongen waarschijnlijk bijna als een vorm van slavernij, maar voor mij was het geweldig om dit te mogen doen. Ik was een gelukkig kind”, vertelt de positief ingestelde Mansour. Dan verdwijnt zijn lach en maakt deze plaats voor een serieuze blik. “Ken je het verhaal van mijn eerste racket?”, vraagt hij. Ja, het vreselijke verhaal van zijn eerste racket. Het is bijna te wreed om het je voor te kunnen stellen. “Toen ik twaalf was, kreeg ik van een speler op de club mijn eerste racket. Toen ik de keer daarna de baan op ging om te tennissen, was ik binnen twee minuten omringd door een groep mannen. Eén daarvan tilde me zeven of acht keer tot boven zijn hoofd op en gooide me daarna hard op de grond. I dacht echt dat hij me wilde vermoorden en dat ik dood zou gaan. Ik dacht écht dat dit de laatste dag van mijn leven was. Toen ik op de grond lag in een plas van bloed, keek ik naar de man die mijn racket oppakte. Ik vroeg hem: ‘alstublieft, laat mijn racket liggen’. Hij keek me vuil aan en smeet het kapot op de trap. Dat zou wel eens de moeilijkste dag uit mijn leven geweest kunnen zijn”, kijkt Bahrami terug op deze heftige gebeurtenis.
“Ik heb van leven geen tennisles of coach gehad. Ik heb mezelf leren tennissen door te kijken naar gewone spelers op de club.”
Lid van het Davis Cup team
Wanneer kreeg dit tennistalent dan wel de mogelijkheid om te tennissen? “Nou, toen ik dertien was, had de nationale tennisfederatie nieuwe spelers nodig. Ze gaven me twee rackets en zeiden: ‘nu mag je tennissen. Je mag altijd en zo lang als je maar wilt spelen’.” De Iraanse federatie had verder geen programma en deed niks om de professionele tennissport te bevorderen. “Ik heb van mijn leven geen tennisles of coach gehad. Ik heb mezelf leren tennissen door te kijken naar gewone spelers op de club.” Het is ongelofelijk dat Bahrami op deze manier de mondiale nummer 191 in het enkelspel en de nummer 31 in het dubbelspel is geworden! “Nou ja, als ik wel een coach gehad zou hebben, had die me verboden om allerlei dingen te doen die ik vandaag de dag nog steeds doe. Hij zou gezegd hebben: ‘stop hiermee en ga nou serieus tennissen’. Dus in zekere zin ben ik blij dat ik nooit een coach heb gehad”, bekent de inspirerende Mansour lachend. Drie jaar later werd hij lid van het Iraanse Davis Cup team. Wij kunnen ons nauwelijks voorstellen dat je de Davis Cup speelt voor je land en dat je ouders er niet één keer bij zijn om je wedstrijd te kijken en je aan te moedigen. Dit overkwam Bahrami. “Nee, mijn ouders waren er nooit om me te zien spelen. Ze gaven me graag de vrijheid om te doen wat ik wilde, maar ze voelden zich niet thuis tussen alle miljonairs op die tennistoernooien. Mijn vader was trots op me, maar hij heeft me nooit zien spelen. Mijn moeder heeft me in Frankrijk zien spelen, nooit in Iran. Het systeem in Iran zat zo in elkaar.” Of dit Bahrami gekwetst heeft? “Ja, ik leed daar wel onder. Ik houd ontzettend veel van mijn vader en moeder, maar voor mij was het niet altijd gemakkelijk om te begrijpen waarom ze nooit bij mijn wedstrijden kwamen kijken.”
“Ja, ik leed daar wel onder. Ik houd ontzettend veel van mijn vader en moeder, maar voor mij was het niet altijd gemakkelijk om te begrijpen waarom ze nooit bij mijn wedstrijden kwamen kijken.”
Naar huis gaan om wat te doen!?
Dus het was de jonge Bahrami tot zijn dertiende verboden om te tennissen en hij speelde voor het Iraanse Davis Cup team zonder tennislessen te hebben gehad en zonder dat zijn ouders er waren om hem te steunen. Wat zou het rechtvaardig geweest zijn als deze extreem getalenteerde jongen vanaf dat moment de kans had gekregen om zijn droom te realiseren om professioneel tennisser te worden. Echter, de moeilijkste periode uit zijn carrière moest nog komen. Aan het einde van de jaren ’70 tijdens de Islamitische Revolutie in Iran werd topsport verboden, waaronder tennis. Gedurende 3,5 jaar mocht Mansour niet tennissen in Iran, noch mocht hij het land verlaten. Hoewel hij tijdens zijn eerste jaar in Parijs alleen maar bezig was met overleven, vormen deze jaren waarin hij vast zat in Iran de enige waarop Bahrami met bitterheid in zijn stem terugkijkt. “In het nieuws zag ik spelers die ik had verslagen nummer 15 of 20 van de wereld worden en ik mocht niet spelen. Dat was ontzettend frustrerend.” Zodra hij de kans had vertrok Bahrami dan ook naar Frankrijk. Dit gebeurde in juli 1980 nadat het een aantal tennissers uiteindelijk was gelukt om een tennistoernooi in Iran te organiseren: de ‘Revolution Cup’. Bahrami won het enkel- en dubbelspel en zijn prijs bestond uit een retourvlucht naar Athene. Genereus als hij is, gaf hij het ticket aan zijn toenmalige vriendin zodat zij op een mooie vakantie kon gaan. Echter, twee dagen laten zei ze: “Nee, het is beter als jij gaat en misschien kun je daarna door naar Frankrijk reizen. Als alles goed verloopt, dan kom ik wellicht ook”. Uiteindelijk is zij nooit naar Frankrijk gegaan, maar Mansour heeft het wonderbaarlijk genoeg voor elkaar gekregen om zijn eerste jaar in Parijs te doorstaan. “Het was ontzettend moeilijk. Ik sprak de taal niet, ik was illegaal en constant op de vlucht voor de politie. Ik was dakloos en soms had ik niet eens iets te eten. Ik wandelde de hele nacht door de straten van Parijs en overdag ging ik naar Roland Garros om daar een aantal uurtjes op een bank te slapen.” In deze situatie zouden veel mensen hun droom waarschijnlijk hebben opgegeven, maar deze inspirerende persoonlijkheid niet. “Ik had geen keuze. Tennis was mijn passie, mijn droom en het enige wat ik wilde en kon doen. Veel mensen in mijn plaats zouden hun droom opgegeven hebben en naar huis zijn gegaan. Maar om vervolgens wat te doen!? Aangezien ik in Iran niet kon tennissen had ik waarschijnlijk straten moeten gaan schoonvegen ofzo”, legt Bahrami temperamentvol uit.
“Het was ontzettend moeilijk. Ik was illegaal, dakloos en constant op de vlucht voor de politie. Ja ik had honger, maar ik trok mijn mond niet open. Ik moest het op mijn manier doen en een manier vinden om in Frankrijk te blijven zonder iemand tot last te zijn.”
Mansour, ben jij dat!? Ik dacht dat je dood was!
Mansour is een vriendelijke man en mensen waren bereid om hem te helpen, maar hij accepteerde geen hulp. “Ik kwam niet naar Frankrijk om andere mensen tot last te zijn. Ik vroeg nooit om geld, ook niet van de overheid. Ja ik had honger, maar ik trok mijn mond niet open. Ik vroeg niemand om wat dan ook.” Op een dag ontmoette Bahrami Guilllermo Vilas en Ilie Nastase die net klaar waren met hun training op Roland Garros. “Toen Nastase mij zag, riep hij meteen: ‘Mansour, ben jij dat! Ik kan het niet geloven. Ik dacht dat je dood was!’. Villas vroeg hoe het ging en of hij iets voor me kon doen. Mijn antwoord? ‘Nee hoor, alles gaat perfect.’ Drie maanden lang had ik al op straat geleefd en ik zweer dat ik geen slaapplek en niks te eten had die avond. Niks was goed en niks was perfect! Toch vertelde ik hem dat alles goed was, want ik moest het op mijn manier doen. Als ik hem zou vertellen dat ik geen slaapplek had, zou hij me in ieder geval voor een tijdje een kamer aangeboden hebben. Echter, dat was de makkelijke manier. Ik kon dat niet accepteren. Ik moest het op mijn manier doen en een manier vinden om in Frankrijk te blijven zonder iemand tot last te zijn.”
“Ik zag dit als mijn enige kans. Een journalist kwam naar me toe en vertelde dat hij een persconferentie met mij wilde houden.”
Dé te kloppen man, vast in Frankrijk
Bahrami was ervan overtuigd dat hij uit zijn penibele situatie zou komen. “Ik had enkel een goede kans nodig. En die kans deed zich voor toen ik een wildcard voor Roland Garros ontving en me daar inderdaad kwalificeerde voor het enkelspel in 1981”, vertelt hij. Mansour slaagde erin om in Frankrijk te blijven. Alleen vanwege zijn Iraanse paspoort kon hij geen toernooien over de grens spelen. “Gedurende zes jaar speelde ik alleen ATP-toernooien in Frankrijk en hier was ik de te kloppen man. Zelfs de betere spelers konden me vaak niet verslaan. Helaas waren de ATP-toernooien in Frankrijk niet genoeg om een goede ranking te krijgen”, blikt Mansour terug. Het feit dat Bahrami de derde ronde haalde op Roland Garros in het dubbelspel in 1987 en dat de pers over hem ging schrijven, gaf hem daadwerkelijk de kans die hij nodig had. “Ik zag dit als mijn enige kans. Een journalist kwam naar me toen en zei dat hij een persconferentie met mij wilde doen. In die tijd was Iran elke dag in het nieuws en hij wilde meer weten over mijn situatie. ‘Wat is je probleem?’, vroegen de journalisten. Ik antwoorde: ‘Ik ben illegaal. Ik heb geen papieren en de Franse overheid wil me eruit zetten. En het enige wat ik wil doen is tennissen. De journalisten hebben me enorm geholpen met interviews in de krant, op de televisie en de radio. Mijn verhaal werd eindelijk verteld. Een week na Roland Garros gaf dezelfde kerel die me geboden had om Frankrijk te verlaten mij toestemming om voor tien jaar in Frankrijk te blijven.” Zijn enorme doorzettingsvermogen had Bahrami nog nooit zo dichtbij het realiseren van zijn droom gebracht om te leven als een professional op de ATP-tour. Alleen met zijn tijdelijke verblijfsvergunning kon hij nog niet voor alle landen een visum krijgen. Dit veranderde in 1989 toen hij uiteindelijk het Franse burgerschap en een Frans paspoort ontving nadat hij de dubbelfinale op Roland Garros had gehaald. Op 33-jarige leeftijd was Mansour eindelijk een vrij man, klaar om tennisfans over de hele wereld te verblijden met zijn enorme talent en grappen op de baan.
“Ik probeer echt een gelukkig mens te zijn, maar als ik een aantal weken niet gespeeld heb dan wordt ik heel verdrietig en ga ik aan mezelf twijfelen.”
De gelukkigste mens op aarde
Was het spelen van de finale van Roland Garros het mooiste moment uit zijn carrière? “Het is natuurlijk waar dat het winnen van twee ATP-dubbeltitels en het spelen van de finales van de Franse Open en de Masters in Parijs goede herinneringen zijn. Maar ieder moment dat ik op een tennisbaan sta, voel ik me de gelukkigste mens op aarde. Wanneer ik mensen zie lachen als ze me zien spelen en kinderen vragen me ‘Mansour, hoe doe je dit en hoe doe je dat?’ dan krijg ik zo’n geweldig gevoel van binnen. Het zijn deze mensen die me de energie geven om te blijven spelen”, antwoordt Mansour. Zijn leven lang heeft Mansour de inventieve creatieve slagen geprefereerd boven de rationele, conservatieve en veiligere manier van tennissen. Daarom is het ook niet zo verrassend dat het voor hem geen moeilijke keuze was om in 1993 zijn carrière binnen het ATP-circuit te beëindigen en vervolgens op de ‘Champions Tour’ te gaan spelen en zich te focussen op het spelen van exhibitiewedstrijden. “Ik had nog wel twee of drie jaar verder kunnen spelen in het ATP-circuit. Echter, ik was zo in trek voor exhibitiewedstrijden dat ik soms zelfs officiële wedstrijden moest verliezen, omdat ik ergens anders nog een exhibitiewedstrijd moest spelen.” Aangezien de geboren entertainer niet langer op deze manier wilde doorspelen volgde hij nogmaals zijn hart en vandaag de dag is hij nog steeds de meest gevraagde exhibitiespeler ter wereld. Toch kan deze flamboyante man op de baan, ernaast verlegen zijn en vraagt hij niemand om wat dan ook. “Ik probeer echt een gelukkig mens te zijn, maar als ik een aantal weken niet gespeeld heb dan wordt ik heel verdrietig en ga ik aan mezelf twijfelen en vraag ik me af of toernooidirecteuren me nog wel gaan bellen. Niet spelen is heel pijnlijk voor me en ik kan me niet voorstellen om te stoppen met tennissen. Ik weet dat ik een bevoorrecht mens ben. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze op hun 59-ste nog steeds spelen. En ik heb niet eens een Grand Slam gewonnen”, vertelt hij lachend.
“Aangezien het middernacht was, stapte ik uit de auto en wenste ik haar een gelukkig nieuwjaar en kuste ik haar. Ik had nooit gedacht dat we zouden gaan trouwen.”
Tennis en geniet ervan!
Hoe zijn leven eruit ziet naast de baan? “Ik houd van mijn twee volwassen zoons, mijn hond en mijn vrouw. Wij zijn nu 33 jaar getrouwd en om eerlijk te zijn hoef ik mijn lieve vrouw niet iedere dag te zien. Ik mis haar wel wanneer ze niet bij me is. Toch vind ik het fijn om af en toe alleen te zijn”, antwoordt Bahrami. Een opmerkelijk laatste verhaal over deze man is de romantische manier waarop hij zijn vrouw heeft ontmoet. “Dat was om 23.57u op 31 december, 1981 op de Champs-Elysées. Ik vroeg haar of het waar was dat mensen elkaar een gelukkig nieuwjaar wensten via een kus. Aangezien het twaalf uur ’s nachts was, kwam ik uit de auto, wenste ik haar een gelukkig nieuwjaar en kuste ik haar. Ik had nooit gedacht dat we zouden gaan trouwen.” Drie jaar later waren ze getrouwd. Door dit verhaal, zijn levensloop en zijn manier van tennissen maakt Bahrami de indruk een impulsief persoon te zijn. “Nee hoor, ik ben heel erg verlegen. Ik ben ook vaak genoeg mooie vrouwen tegen gekomen die ik niet durfde aan te spreken en daar had ik dan later weer spijt van”, glimlacht Mansour. Wat zou deze inspirerende tennislegende tennissers, jong en oud over de hele wereld willen vertellen? Mansour Bahrami: “Tennis en geniet ervan! Als het je lukt om een topspeler te worden is dat fantastisch. Zo niet, geniet dan van ieder moment op de baan. En ook zonder nummer 1 of 50 van de wereld te worden, kun je een prachtige tijd hebben op de tennisbaan!”.
Bekijk de gehele foto’s en de slideshow.
Klik op een foto en de foto’s worden in volledig formaat getoond!